Behawioryzm psowatych

Behawioryzm jako biologiczny aspekt zachowania się zwierząt zarówno udomowionych, jak i dzikich to wypadkowa uwarunkowań genetycznych oraz środowiskowych. Obserwowany wzorzec behawioralny jest swoisty dla gatunku, rasy czy stada prowadzącego określony tryb życia.

Zachowanie się zwierząt to zespół czynności, reakcji behawioralnych, stymulowany bodżcem zewnętrznym (środowiskowym) lub wewnętrznym (fizjologicznym). Według Sadowskiego czynności behawioralne prowadzą do zdobywania pokarmu, ochrony przed niebezpieczeństwem, eksploracji otoczenia, obrony terytorium, przystąpienia do rozrodu, sprawowania opieki nad potomstwem i tworzenia interakcji społecznych.

Behawioryzm jako nauka traktująca o zachowaniu zwierząt za podstawę badań przyjmuje interpretacje przyczyn i skutków, a więc bodźców oraz reakcji badanego organizmu. Obecnie nauki opisujące zachowania zwierząt przenikają się i są uznawane za pokrewne. Do podstawowych dziedzin zalicza się: etologię, neurobiologię, ekologię behawioralną i zoopsychologię. Przyjmuje się, że to właśnie psychologia według W. Wunda, zoopsychologia i psychologia obiektywistyczna przyczyniły się do zdefiniowania behawioryzmu.

Ze wstępu